Tags

,

Je hebt auteurs die beknopt schrijven en je hebt auteurs die met een omhaal van woorden schrijven, alsof meer per definitie beter zou zijn.

Momenteel is Nellie Keukelaar bezig aan haar zevenenzeventigste boekvertaling vanuit het Engels naar het Nederlands. Dat betekent dat ze al heel wat keer op woorden en zinnen is gestuit die beknopter een stuk beter zouden zijn. Een paar voorbeelden:

  • She smelled the scent of his aftershave. Ze rook de geur van zijn aftershave? Een van de kenmerken van aftershave is dat het ergens naar ruikt. Beter: Ze rook zijn aftershave.
  • She stumbled and hurt the toes of her feet. Ze struikelde en stootte de tenen van haar voet? Waar heeft een mens nog meer tenen dan? Beter: Ze struikelde en stootte haar tenen.
  • He looked at her with a smile on his face. Hij keek haar aan met een glimlach op zijn gezicht? Als je lacht, doe je dat altijd met je gezicht. Beter: Hij keek haar glimlachend aan.

En dan is er nog de categorie overbodige toevoegingen. Waarom zou je “he said to her” en “she said to him” gebruiken als het om een gesprek tussen slechts twee mensen gaat? Zo was er een verhaallijn waarbij een man en een vrouw op een groot meer met z’n tweeën in een roeiboot zaten en toen dus telkens dat “zei hij tegen haar” en “zei ze tegen hem”. Tegen wie kan hij/zij het anders hebben?

Eigenlijk vind ik dat de persklaarmaker of corrector van de brontekst (het Engelse boek dus) zulke zaken er al uit had moeten halen. En als dat niet gebeurd is, tja, dan poets ik in de vertaling wat overbodige tekst weg…